Núna kem ég loksins með hugleiðinguna sem ég ætlaði að vera með fyrir viku síðan. Tók aðeins lengri tíma að byrja að skrifa hugleiðinguna en ég hélt.

Ég er að vinna í Nóatún Austurveri, sem kassastarfsmaður. Ég á svona lítil blá kort sem ég hef skrifað vers á, til þess að læra utan að og er ég með þau á kassanum þannig að ég geti hugleitt Orð Guðs gegnum daginn. Fyrir viku síðan valdi ég eitt vers í bunkanum og var það

Sálmur 145:18-19

Drottinn er nálægur öllum þeim sem ákalla hann, öllum sem ákalla hann í einlægni. Hann uppfyllir ósk þeirra er óttast hann og hróp þeirra heyrir hann og hjálpar þeim.

Um þetta vers hugsaði ég gegnum daginn og ákvað að koma með stutta hugleiðingu. Ég hef heyrt kristið fólk t.d. segja: ég finn ekki fyrir nálægð Guðs, mér finnst hann vera langt í burtu stundum og fleira, ég hef líka hugsað svona. En síðan förum við á samkomur og mót og þá fyllumst við af anda Guðs og finnum fyrir nálægð hans. En þetta gengur ekki bara út á tilfinningum. Guð er alltaf nálægur okkur þó að okkur finnst við ekki finna fyrir nálægð hans. En eins og það segir í versinu þá verðum við að leita hans og koma til hans, af öllu hjarta, vera okkur sjálf og vera einlæg. Við verðum að biðjast fyrirgefningar á syndum okkar og vera auðmjúk frammi fyrir Guði. Þá mun hann vera nálægur okkur. Á meðan ég var að hugleiða þetta þá man ég líka eftir einu öðru versi sem talaði um að nálgast Guði. Og viti menn, næsta dag þegar ég tek upp bunkann minn með versunum og set hann á kassanum hjá mér, hvaða vers snýr fyrst upp af öllum versum?? Versið sem ég hafði hugsað til!!!

Jakobsbréfið 4:7-8

Gefið yður því Guði á vald, standið gegn djöflinum og þá mun hann flýja yður. Nálægið yður Guði og þá mun hann nálgast yður.

Var þetta tilviljun að akkúrat þetta vers sneri upp? Nei ég trúi ekki á tilviljanir, ég trúi því að Guð ákveður allt fyrir fram og ég trúi því að það var Guð sem lét þetta vers snúa upp. Þá varð ég enn þá ákveðnari um að koma með þessa hugleiðingu. Þar sem það er orðin vika síðan ég hugsaði um þetta þá er þessi hugleiðing ekki orðrétt eins og ég hafði hugsað mér hana en aðalatriðin koma fram. Í þessu versi er aftur talað um að nálgast Guði, aftur eru það við sem þurfum að koma til hans, nálgast hans af frjálsum vilja.Guð bjó okkur ekki eins og vélmenni svo að hann gæti skipað okkur fyrir verkum, nei hann gaf okkur frjálsan vilja svo að við gætum valið sjálf hvort við viljum taka á móti gjöf Guðs og eiga persónulegt samfélag við hann. Þegar við ákveðum að taka á móti Jesú eigum við að fara eftir Guðs vilja, þess vegna verðum við að gefa okkur Guði á vald, eins og segir í versinu. Við eigum því að gefa Guði allt, við eigum að treysta honum fyrir öllu, allt okkar líf, og allt sem við gerum og ætlum að gera, meira að segja treysta honum fyrir ástarmálum okkar. Hann þekkir okkur best, betur en við þekkjum okkur sjálf og hann hefur ákveðið líf okkar, þess vegna trúi ég því að hann hefur ákveðið hverjum við giftumst. Af hverju ekki að treysta honum fyrir því og láta hann sjá um að leiða okkur tvö saman þegar rétti tíminn er kominn? Núna er ég aðeins komin út fyrir efnið en það sem ég var að tala um er að við eigum að nálgast Guði og þá mun hann nálgast okkur. Þegar við erum í nærveru Guðs þá gefst djöfulinn ekkert færi á okkur, við stöndum gegn honum og þá flýr hann. Og í fyrra versinu segir að Guð muni uppfylla ósk okkar, þannig að ef við nálgumst honum, treystum honum og biðjum hann um það sem hjarta okkar þráir þá mun hann bænheyra okkur eins og segir í öðru versi.

Jæja þá ætla ég að slá botni á þessari hugleiðingu, sem var ekki mjög stutt. Endilega látið heyra í ykkur og hvað ykkur finnst um þetta.